Ο όρος Παλαιά Διαθήκη δηλώνει την αρχαιότερη από τις δύο συλλογές βιβλίων που αποτελούν την χριστιανική Αγία Γραφή, η οποία και αναφέρεται ειδικότερα στην αποκάλυψη του Θεού (Γιαχβέ), και στην αρχική συνδιαλλαγή του με το "περιούσιο" έθνος Ισραήλ, με σκοπό να ευλογηθεί πρώτα αυτό και στη συνέχεια όλη η ανθρωπότητα. Τα βιβλία που συγκροτούν την Παλαιά Διαθήκη, γράφτηκαν από διάφορους συγγραφείς σε διάστημα αρκετών εκατονταετηρίδων. Συνώνυμες ονομασίες είναι επίσης οι όροι Εβραϊκές Γραφές, Εβραϊκή Βίβλος —με βάση την προέλευση των συγγραφέων— και Δεύτερη Διαθήκη. Η Τορά αποτελεί την βάση της Παλαιάς Διαθήκης (βλέπε Πεντάτευχος).
Ο εβραϊκός Βιβλικός όρος ברית (brit) που αποδίδεται διαθήκη σημαίνει «συνθήκη, συμμαχία, σύμβαση ή συμφωνία». Έτσι, στη Βίβλο ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει την συμφωνία που συνάπτει ο Θεός είτε με μεμονωμένα άτομα είτε συλλογικά το λαό Ισραήλ και στοχεύει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης αποτέλεσαν τις μοναδικές Ιερές Γραφές που χρησιμοποιήθηκαν από τον Ιησού Χριστό, τους αποστόλους και την πρωτοχριστιανική κοινότητα. Η πρώτη χριστιανική εκκλησία αποκαλούσε αυτό το σύνολο των προγενέστερων βιβλίων «ο Νόμος και οι Προφήτες» ή απλά «οι Γραφές». Περίπου από τον 3ο αιώνα μ.Χ. ο όρος «Παλαιά Διαθήκη» άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτερα για τις Γραφές που είχαν ολοκληρωθεί πριν τον Χριστό. Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε σε αντιδιαστολή προς τη χρονικά μεταγενέστερη Καινή Διαθήκη, τη συλλογή των βιβλίων που αναφέρονται στην εκπλήρωση των επαγγελιών της παλαιάς και τη σύναψη της νέας διαθήκης δια του Ιησού Χριστού, μιας συμφωνίας μεταξύ Θεού και ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Το Αρχαίο Βαβυλωνιακό κράτος Το 18ο αι. π.Χ. οι σημιτικοί λαοί της Μεσοποταμίας εισήλθαν σε περίοδο μεγάλης ακμής. Το γεγονός αυτό οφείλεται στον Χαμμουραμπί, ένα σπουδαίο ηγεμόνα που κατόρθωσε να ενώσει όλους τους λαούς της περιοχής σε ενιαίο κράτος με πρωτεύουσα τη Βαβυλώνα, την πρώτη μεγαλούπολη της ιστορίας. Ο Χαμμουραμπί κυβέρνησε το μεγάλο κράτος του ως απόλυτος μονάρχης. Το οργάνωσε διοικητικά και παραχώρησε στους υπηκόους του νομοθεσία. Αυτή την εποχή γράφτηκε και το πρώτο λογοτεχνικό έργο, το «έπος του Γκιλγκαμές». Την ακμή του αρχαίου Βαβυλωνιακού κράτους ακολούθησε περίοδος συνεχών ταραχών από το 16ο αι. π.Χ. μέχρι το 12ο αι. π.Χ., που οφείλονται στις εισβολές άλλων λαών, όπως των Χετταίων, των Κασσιτών κ.ά.
Οι Ασσύριοι Στα μέσα του 12ου αι. π.Χ. κυριάρχησε τελικά ένας λαός που κατοικούσε τις ορεινές βόρειες περιοχές της Μεσοποταμίας, οι Ασσύριοι. Πρόκειται για λαό σκληροτράχηλο και πολεμικό. Επικράτησαν μέχρι τα τέλη του 7ου αι. π.Χ. σ’ ολόκληρη τη Μεσοποταμία, επεκτείνοντας τις κατακτήσεις τους ανατολικά στην περιοχή του Ελάμ και δυτικά στη Συρία μέχρι και την Αίγυπτο. Στο απόγειο της δύναμής τους έφθασαν τον 7ο αι. π.Χ., όταν βασιλιάς ήταν ο Ασσουρμπανιπάλ και πρωτεύουσα του κράτους η Νινευί.
Το Νέο Βαβυλωνιακό κράτος. Το 612 π.Χ. οι υποτελείς λαοί ξεσηκώθηκαν. Οι Βαβυλώνιοι με συμμάχους τους Μήδους –κατοίκους του Β. Ιράν– κατέλαβαν τη Νινευί και την κατέστρεψαν. Πρωτεύουσα του νέου Βαβυλωνιακού κράτους έγινε πάλι η Βαβυλώνα που διακοσμήθηκε με μεγάλα και εντυπωσιακά κτήρια, όπως «οι κρεμαστοί κήποι», ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Σε μεγάλη ακμή έφτασε το Βαβυλωνιακό κράτος, όταν βασιλιάς του ήταν ο Ναβουχοδονόσορ. Αυτός επέκτεινε την εξουσία του μέχρι τις ακτές της Μεσογείου, κυρίευσε την Ιερουσαλήμ (587 π.Χ.) και έσυρε τους Εβραίους στη «βαβυλώνια αιχμαλωσία».Η ξένη κατάκτηση. Το 538 π.Χ. το νέο Βαβυλωνιακό κράτος καταλύθηκε από τον Κύρο Β΄, το βασιλιά των Περσών. Έκτοτε ολόκληρη η Μεσοποταμία αποτέλεσε τμήμα της περσικής αυτοκρατορίας μέχρι και την κατάκτησή της από το Μ. Αλέξανδρο (330 π.Χ.).
Η θρησκεία. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις των Σουμερίων κάθε πόλη ανήκε σ’ ένα θεό. Ο θεός-προστάτης της πόλης κατοικούσε στο μικρό ναό στην κορυφή ενός μεγάλου οικοδομήματος που έμοιαζε με βαθμιδωτή πυραμίδα, το ζιγκουράτ. Το ιερό αυτό δεν ήταν μόνο τόπος λατρείας και κατοικίας του θεού αλλά παράλληλα κέντρο πολλών άλλων δραστηριοτήτων, όπως διοικητήριο, θησαυροφυλάκιο, αποθήκη εμπορευμάτων κ.ά. Όταν κάποια από τις πόλεις αποκτούσε δύναμη μεγαλύτερη από τις άλλες, τότε προσπαθούσε να επιβάλει και τη λατρεία του δικού της θεού. Οι αντιλήψεις αυτές υιοθετήθηκαν και από τα σημιτικά φύλα που κατέκλυσαν τη Μεσοποταμία μετά τους Σουμέριους. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στην περίοδο του αρχαίου Βαβυλωνιακού κράτους ο σημαντικότερος θεός ήταν ο Μαρντούκ, ο θεός-προστάτης της Βαβυλώνας, και την εποχή των Ασσυρίων ήταν ο Ασσούρ, ο πολεμικός θεός-προστάτης της Νινευί. Από τις θρησκευτικές δοξασίες των λαών της Μεσοποταμίας σημαντική ήταν η αντίληψη ότι η μοίρα των ανθρώπων καθορίζεται από τη θέση των αστέρων στον ουρανό κατά την ώρα της γέννησής τους, όπως και η ιδέα της τιμωρίας των αμαρτωλών ανθρώπων από τους θεούς. Έτσι διατηρήθηκε έντονος ο μύθος του Κατακλυσμού στη μνήμη των λαών της Μεσοποταμίας. Όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και οι ηγεμόνες, ζητούσαν με τη μεσολάβηση των ιερέων την εύνοια των θεών.
H ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου διακρίνεται σε τρεις μεγάλες περιόδους, ενώ τριανταμία δυναστείες κυριάρχησαν μέχρι την κατάληψη της χώρας από το Μ. Αλέξανδρο.
Το Αρχαίο Βασίλειο (περ. 3000-2000 π.Χ.) με πρωτεύουσα τη Μέμφιδα Την περίοδο αυτή οι Αιγύπτιοι επεκτείνουν τις κατακτήσεις τους σε γειτονικές περιοχές με στόχο την απόκτηση μετάλλων. Στα νότια καταλαμβάνουν τη Νουβία (σημ. Σουδάν), που είχε κοιτάσματα χρυσού, και στα ανατολικά την πλούσια σε χαλκό χερσόνησο του Σινά. Την εποχή της ακμής του Αρχαίου Βασιλείου κατασκευάστηκαν μεγάλα οικοδομήματα, όπως ναοί, ανάκτορα και οι μεγάλες πυραμίδες στην Γκίζα3. Στο τέλος αυτής της περιόδου σημειώθηκε κρίση που οφείλεται στην εξασθένιση της κεντρικής εξουσίας και στην αύξηση της δύναμης ορισμένων τοπικών διοικητών. Θρησκευτικές έριδες αλλά και πολιτικές ταραχές είχαν ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της ζωής των χωρικών και των ευγενών.
Το Μέσο Βασίλειο (περ. 2000-1540 π.Χ.) με πρωτεύουσα τη Θήβα στην Άνω Αίγυπτο Τους πρώτους αιώνες αυτής της περιόδου το κράτος αναδιοργανώθηκε και επιχειρήθηκαν εκστρατείες στη Νουβία, τη Λιβύη και τη Συρία. Οι περισσότεροι ηγεμόνες ήταν προικισμένοι με διοικητικές ικανότητες και είχαν ανοικτούς πνευματικούς ορίζοντες. Ενέπνευσαν στους υπηκόους τους την κατασκευή αρχιτεκτονικών και εγγειοβελτιωτικών έργων. Ακολούθησε, ωστόσο, μια μεταβατική περίοδος περίπου δύο αιώνων, στη διάρκεια της οποίας η Αίγυπτος στο μεγαλύτερο μέρος της κατακτήθηκε από έναν ασιατικό, νομαδικό λαό, τους Υξώς. Η διακυβέρνησή τους, όπως φαίνεται, δεν στράφηκε εναντίον του αιγυπτιακού τρόπου ζωής, καθώς δεν έκαναν καμία απόπειρα να εξαλείψουν τις θρησκευτικές δοξασίες και τις αιγυπτιακές παραδόσεις. Οι τελευταίοι ηγεμόνες των Υξώς επέβαλαν αυστηρή διακυβέρνηση αιγυπτιακού χαρακτήρα. Έφεραν το βασιλικό τίτλο της Άνω και Κάτω Αιγύπτου και ίσως ήρθαν σε επιμειξία με τον αιγυπτιακό βασιλικό οίκο των Θηβών. Ανέπτυξαν καλές σχέσεις με τους λαούς της Μεσοποταμίας και τους Κρήτες. Πιθανότατα, την εποχή αυτή οι Αιγύπτιοι γνώρισαν από τους Υξώς το πολεμικό άρμα, όπως υποδεικνύει η ευρεία διάδοση και χρήση του κατά την επόμενη περίοδο.
Το Νέο Βασίλειο (1540-1075 π.Χ.) με πρωτεύουσα τη Θήβα. Οι ηγεμόνες της Θήβας κατόρθωσαν να εκδιώξουν τους Υξώς και ίδρυσαν ισχυρές δυναστείες με σημαντικούς φαραώ. Την περίοδο αυτή οι εξωτερικοί πόλεμοι αύξησαν τον πλούτο της Αιγύπτου. Στα χρόνια της βασιλείας ενός ισχυρού φαραώ, του Τούθμωσι Γ΄ (15ος αι. π.Χ.), η αιγυπτιακή κυριαρχία επεκτάθηκε προς βορρά στην Ασία μέχρι τη Συρία. Οι λαοί της Μεσοποταμίας και οι Χετταίοι έστελναν φόρους υποτέλειας αναγνωρίζοντας την αιγυπτιακή κυριαρχία στη Συρία. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Τούθμωσι Γ΄, οι Αιγύπτιοι επεξέτειναν τα σύνορά τους και προς τα νότια. Η ανώτερη στρατιωτική οργάνωση και ο οπλισμός, που βασιζόταν στη χρήση του αλόγου και στα πολεμικά άρματα, επέβαλαν την ειρήνη στο νότο με στόχο την προστασία των χρυσοφόρων περιοχών.
Το 14ο αι. π.Χ., ο φαραώ Ακενατών θέλησε να προχωρρήσει σε θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις επιβάλλοντας το μονοθεϊσμό, τη λατρεία του θεού Ήλιου. Επρόκειτο όμως για προσπάθεια που δεν έφερε αποτέλεσμα. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι απλοί άνθρωποι δεν είχαν εγκαταλείψει τις παλαιές θεότητες.
Το 13ο αι. π.Χ., κυβέρνησε ο Ραμσής Β΄, τον οποίο οι αιγυπτιολόγοι αποκάλεσαν Μέγα, διότι στη διάρκεια της μακρόχρονης βασιλείας του σημειώθηκε οικοδομική άνθηση στο εσωτερικό και ισχυροποιήθηκε η αιγυπτιακή κυριαρχία στο εξωτερικό. Στην εποχή του οι επιφάνειες των τοίχων των ναών διακοσμούνται με σκηνές μαχών δίνοντας την εντύπωση ενός φαραώ-πολεμιστή. Οι σύγχρονοι όμως μελετητές είναι επιφυλακτικοί στην αξιολόγηση των κατορθωμάτων του. Τα περισσότερα ανάγλυφα απεικονίζουν τη μάχη του Καντές που έγινε στην περιοχή της Συρίας. Οι αιγυπτιακές πηγές θεωρούν τη μάχη ως αιγυπτιακή νίκη, στην πραγματικότητα όμως ο συνασπισμός των Χετταίων με άλλους λαούς της Μεσοποταμίας αποδείχθηκε αποτελεσματικότερος. Τη λαμπρή αυτή περίοδο του Νέου Βασιλείου, οι Αιγύπτιοι, εκτός από τις κατακτήσεις, δημιούργησαν εμπορικές σχέσεις με πόλεις της Φοινίκης, με την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου. Το 12ο αι. π.Χ. λαοί προερχόμενοι από τα βόρεια, γνωστοί ως λαοί της θάλασσας, προκαλούν αναταραχή με τις επιδρομές τους στην ανατολική Μεσόγειο και αναγκάζουν τους Αιγυπτίους να εγκαταλείψουν τις ασιατικές τους κτήσεις. Τον 11ο αι. π.Χ. το Νέο Βασίλειο βρίσκεται πλέον σε παρακμή που οφείλεται εν μέρει στην προσπάθεια ισχυρών ιερέων να επιβληθούν στην εξουσία.
Για τους χριστιανούς, η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη αποτελούν μέρη ενός ενιαίου οργανικού συνόλου με κοινό θεολογικό ενδιαφέρον το οποίο εστιάζεται στον Χριστό, καθώς η σχετική θεία υπόσχεση για τον ερχομό Του, την οποία συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη, εκπληρώνεται στην Καινή.
Ήδη από την πρώτη περίοδο του χριστιανισμού, όταν αισθάνονται οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς την ανάγκη να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους, επιμένουν ότι δεν πρόκειται για κάτι που εμφανίζεται "για πρώτη φορά, ξεκάρφωτο ή ουρανοκατέβατο" αλλά αντιθέτως, αφορά πίστη "μη νέαν και ξένην", η οποία έχει βαθιές ιστορικές αλλά και θεολογικές ρίζες, αφού στηρίζεται στην αρχαιότητα της και στα αρχαία δόγματα της διδασκαλίας της.
Η Παλαιά Διαθήκη ξεκινά με την κλήση από τον Θεό ενός περιπλανώμενου βοσκού, του Αβραάμ, ο οποίος ζούσε στην πόλη Ουρ της αρχαίας βαβυλώνας την εποχή του Χαμμουραμπί (18ος αι. π.Χ.). Η βιβλική ιστορία στο σύνολό της, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο ενεργεί ο Θεός στον κόσμο, συνεργαζόμενος μετά από συμφωνία, με μια ομάδα ανθρώπων, αλλά με σαφή αναφορά στο σύνολο της ανθρωπότητας και όχι σε έναν λαό μόνο. Κατόπιν, και η ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας αναφέρεται επίσης σε όλη την ανθρωπότητα ως μια συνέχεια της λεγόμενης Θείας Οικονομίας η οποία συντελείται μέσα στην ιστορία και μπαίνει σε μια "αποφασιστική φάση" της, με την παρουσία του Χριστού.
Η Παλαιά Διαθήκη για τους χριστιανούς, δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο της εβραϊκής βίβλου, υπό τη θεώρηση των ιουδαίων. Οι χριστιανοί θεωρούν ότι έχει φυσική συνέχεια με την Κ.Δ. και ότι είναι ακατανόητη χωρίς την παρουσία του Χριστού και όσων διαδραματίσθηκαν στην επίγεια ζωή του. Ο ίδιος ο Χριστός άλλωστε, είδε στην Π.Δ. "να προεικονίζονται η ζωή και η δράση του και να προδιαγράφονται ο θάνατος και η ανάσταση του". Σε αντιδιαστολή με τους ιουδαίους, οι χριστιανοί κατανοούν χριστολογικά την Π.Δ., θεωρούν ότι εκπληρώνεται στην Κ.Δ. και ότι οι δύο Διαθήκες λειτουργούν σε αδιάσπαστη θεολογική ενότητα, με την διαφορά ότι η Π.Δ. προπαιδεύει τον άνθρωπο "εις Χριστόν" ενώ η Κ.Δ. τον οδηγεί σε τελείωση "εν Χριστώ"
Συγγραφέας του βιβλίου της Γένεσης και όλης της Πεντατεύχου φέρεται να είναι ο Μωυσής που την συνέγραψε κατά τη διάρκεια της μακράς πορείας των Ισραηλιτών αδελφών του στην έρημο του ευλογημένου Όρους Σινά, περίπου το 1513 π.Χ., εκτός βεβαίως των τελευταίων στίχων του Δευτερονομίου που αναφέρεται στο θ το κοινό στοιχείο άνατο του Μωϋσή και που πιθανολογείται ότι συνέγραψε, (συμπλήρωσε), ο Ιησούς του Ναυή.
Η βίβλος δεν είναι μόνο ανθρώπινο έργο αλλά και θείο,καθώς δεν είναι καρπός θεωρητικών αναζητήσεων κάποιου διανοούμενου ή το κατασκεύασμα κάποιου ιερατείου ,αλλά πίσω από κάθε βιβλικό κείμενο υπάρχει η αποκάλυψη του θεού προς το λαό του ο οποίος τη βίωσε και διατήρησε ζωντανή στην παράδοσή του την εμπειρία της.Και είναι ακριβώς αυτή η εμπειρία της αποκάλυψης του θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία το κοινό στοιχείο που συγκροτεί τούτη τη συλλογήποικιλόμορφων κειμένων σε ενιαίο σωμα και προσδίδει τη θαυμαστή της ενότητα σ'αυτήν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο βιβλίο της.
Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης πριν γίνουν γραπτά κείμενα ήταν προφορικές παραδόσεις. Λόγια δηλαδή και αφηγήσεις που οι Εβραίοι, άντρες και γυναίκες, επαναλάμβαναν ο ένας στον άλλον έξω απ’ τις σκηνές τους στην έρημο, σε φτωχικά σπίτια ή σε παλάτια, νύχτες με φεγγάρι ή μέρες ηλιόλουστες, κρυφά ή φανερά, χαρούμενοι ή λυπημένοι. Στην καρδιά αυτών των αφηγήσεων βρισκόταν πάντα η βαθιά βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στη ζωή των ανθρώπων.
Η συλλογή θεόπνευστων βιβλίων αποτέλεσε την Πρώτη Αγία Γραφή της αρχαίας Χριστιανικής Εκκλησίας και που αναγνωρίζεται και από τον Ιουδαισμό ως ιερή Βίβλος (39 βιβλία) .Είναι η σχέσεις του θεού με άτομα (Γεν 1,9,Εξ 8,15,17)ή το λαό του Ισραήλ(Εξ 19,24)και στοχεύει στη δημιουργία των προυποθέσεων για τη σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας.Ονομάστηκε από την Εκκλησία "Παλαιά Διαθήκη"σε αντιδιαστολή προς τη χρονικά μεταγενέστερη "Καινή Διαθήκη",τη συλλογή των βιβλίων που αναφέρονται στην εκπλήρωση των επαγγελιών της Παλαιάς και τη σύναψη της νέας "Διαθήκης"δια του Ιησού Χριστού,η οποία θα διέπει στο εξής τις σχέσεις του θεού με το λαό του,του Χριστιανούς Ορθόδοξους.Η σύναψη της νέας "Διαθήκης"εξαγγέλεται ήδη στην "Παλαιά Διαθήκη"από τους Προφήτες της (Ιερ 31 ) μια εξαγγελία που η εκκλήσία την είδε να εκπληρώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (Ματθ 26,28 κ.α.).
Στην εκκλησιαστική γραμματεία του 3ου μ.χ. αιώνα,ο όρος "κανών"δηλώνει την επίσημη παράδοση,διδασκαλία η οποία ρυθμίζει την πίστη και τη ζωή των χριστιανών. Οι απαρχές της συγκρότησης του "κανόνα"τοποθετείται στον 5ο αιώνα (εποχή Έσδρα), εποχή κατά την οποία διαμορφώνεται η συλλογή βιβλίων του Νόμου (=Πεντάτευχος). Ο κατάλογος των βιβλίων της Ιουδαικής βίβλου πήρε την οριστική του μορφή το 90 μ.χ. κατά τη ραββινική σύνοδο της Ιάμνειας της Παλαιστίνης.Ο κατάλογος αυτός περιλαμβάνει 39 βιβλία,τα οποία κατανέμονται σε τρεις ομάδες βιβλίων¨"Νόμος","Προφήτες",και "Αγιόγραφα".Για τη Χριστιανική Εκκλησία η συγκρότηση του κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε περισσότερο περίπλοκη.Ήδη από τον 3ο αιώνα π.χ.είχε αρχίσει στο χώρο τηα Αλεξάνδρειας η μετάφραση εβραικών έργων στα ελληνικά.
ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΣΕΙΡΑ :
Η δημιουργία του κόσμου, (περιγράφεται στο Κεφ. Α΄ 1-25).
Οι πρωτόπλαστοι, το προπατορικό αμάρτημα και η έξοδος από την Εδέμ, (που περιγράφονται στο Κεφ. Α΄28 - Κεφ Γ΄).
Η Αδελφοκτονία Κάιν και Άβελ, Γέννηση Σηθ, Ενώχ και Νώε. (Κεφ.Δ΄- Κεφ.Στ΄,4).
Ο Κατακλυσμός του Νώε(Κεφ.Στ΄,5 - Κεφ. Η΄).
Η Ευλογία του Γιαχβέ προς τον Νώε και οι απόγονοί του. (Κεφ.Θ΄-Ι΄).
Ο Πύργος της Βαβέλ και η διασπορά των ανθρώπων. (Κεφ.ΙΑ΄).
Η κλήση του Αβραάμ και η ιστορία του. (Κεφ.ΙΒ΄-ΚΕ΄).
Ισαάκ και Ιακώβ. (Κεφ.ΚΕ΄- ΛΣΤ΄).
Ιστορία του Ιωσήφ. (Κεφ.ΛΖ΄- ΜΔ΄).
Μετοικεσία του Ιακώβ, στην Αίγυπτο. (Κεφ.ΜΕ΄- ΜΗ΄), και Θάνατος του Ιακώβ και η ταφή του στη Χαναάν (Κεφ.ΜΘ΄ - Ν΄).
Η οικογένεια του Κάιν.
                                                           Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
5580-4650 π.Χ. ,Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ (230 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 930 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,3. 5,5
5350-4438 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΗΘ (230 ΕΤΗ ΑΠΟ ΑΔΑΜ - 205 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 912 ΕΤΗ ΖΩΗΣ) ΓΕΝΕΣΙΣ 4,25. 5,3. 5,8
5145-4240 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΩΣ (205 ΕΤΗ ΑΠΟ ΣΗΘ - 190 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 905 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,6. 5,11
4955-4045 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΪΝΑΝ (190 ΕΤΗ ΑΠΟ ΕΝΩΣ - 170 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 910 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,9. 5,14
4785-3890 π.Χ.,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΛΕΛΕΗΛ (170 ΕΤΗ ΑΠΟ ΚΑΪΝΑΝ - 165 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 895 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,12. 5,17
4620-3658 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΡΕΔ (165 ΕΤΗ ΑΠΟ ΜΑΛΕΛΕΗΛ - 162 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 962 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,15. 5,20
4458-4093 π.Χ. , Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΩΧ (162 ΕΤΗ ΑΠΟ ΙΑΡΕΔ - 165 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 365 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,18. 5,23-24
4293-3324 π.Χ. , Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΘΟΥΣΑΛΑ (165 ΕΤΗ ΑΠΟ ΕΝΩΧ - 167 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 969 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,21. 5,27
4126-3373 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΜΕΧ (167 ΕΤΗ ΑΠΟ ΜΑΘΟΥΣΑΛΑ - 188 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 753 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,25. 5,31
3938-2988 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΩΕ (188 ΕΤΗ ΑΠΟ ΛΑΜΕΧ - 500 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 950 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,28-29. 9,29
3438-2838 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜ (500 ΕΤΗ ΑΠΟ ΝΩΕ - 100 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 600 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 5,32. 6,10. 11,11
3338 π.Χ. ,Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ (600 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΝΩΕ),ΓΕΝΕΣΙΣ 7,6
                                                           Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
3336-2801 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΦΑΞΑΔ (100 ΕΤΗ ΑΠΟ ΣΗΜ - 2 ΕΤΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ - 135 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 535 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,10. 11,12-13
3201-2741 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΪΝΑΝ (135 ΕΤΗ ΑΠΟ ΑΡΦΑΞΑΔ - 130 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 460 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,12-13
3071-2611 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΛΑ (130 ΕΤΗ ΑΠΟ ΚΑΪΝΑΝ - 130 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 460 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,13-15
2941-2537 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΒΕΡ (130 ΕΤΗ ΑΠΟ ΣΑΛΑ - 134 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 404 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,14. 11,16-17
2807-2468 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΛΕΓ (ΦΑΛΕΚ) (134 ΕΤΗ ΑΠΟ ΕΒΕΡ - 130 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 339 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,16. 11,18-19
2677-2338 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΡΑΓΑΥ (130 ΕΤΗ ΑΠΟ ΦΑΛΕΓ - 132 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 339 ΕΤΗ ΖΩΗΣ)ΓΕΝΕΣΙΣ 11,18. 11,20-21,
2545-2215 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΡΟΥΧ (132 ΕΤΗ ΑΠΟ ΡΑΓΑΥ - 130 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 330 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,20. 11,22-23
2415-2111 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΧΩΡ (130 ΕΤΗ ΑΠΟ ΣΕΡΟΥΧ - 179 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 304 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,22. 11,24-25
2236-2031 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΡΡΑ (179 ΕΤΗ ΑΠΟ ΝΑΧΩΡ - 70 ΕΤΩΝ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ - 205 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 11,24. 11,32
ΤΑ ΕΤΗ ΑΠΟ ΑΒΡΡΑΜ ΕΩΣ ΑΔΑΜ ΕΙΝΑΙ 3414
                                                           Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ
2166-1991 π.Χ. Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΒΡΑΑΜ (75 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΡΑΝ - 100 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΣΑΑΚ - 175 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 12,4. 21,05
2091 π.Χ. Ο ΑΒΡΑΑΜ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΡΑΝ (75 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΡΑΝ),ΓΕΝΕΣΙΣ 12,4
2080 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΜΑΗΛ (Ο ΑΒΡΑΑΜ ΗΤΑΝ 86 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΣΜΑΗΛ),ΓΕΝΕΣΙΣ 16,16
2067 π.Χ. Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ (99 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ Ο ΑΒΡΑΑΜ ΕΚΑΝΕ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ),ΓΕΝΕΣΙΣ 17,1
2067 π.Χ. Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ - Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΩΝ ,ΓΕΝΕΣΙΣ 17,15-27. 19,1-29
2066 π.Χ. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ (ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΓΙΝΕ Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΤΟΣ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ),ΓΕΝΕΣΙΣ 21,5
2066-1886 π.Χ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΣΑΑΚ (60 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ - 180 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 25,26
2029 π.Χ. ,Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΑΡΡΑΣ (Η ΣΑΡΡΑ 90 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΙΣΑΑΚ - ΕΤΗ ΖΩΗΣ 127),ΓΕΝΕΣΙΣ 23,1
2026 π.Χ. ,Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ ΜΕ ΤΗ ΡΕΒΕΚΚΑ (Ο ΙΣΑΑΚ 40 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΒΡΑΑΜ 140 ΕΤΩΝ),ΓΕΝΕΣΙΣ 25,20
2006 π.Χ. ,Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΗΣΑΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ (60 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ),ΓΕΝΕΣΙΣ 25,26
2006-1859 π.Χ. ,ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΑΚΩΒ (147 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 25,26
1991 π.Χ. ,Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ (175 ΕΤΩΝ),ΓΕΝΕΣΙΣ 21,5
1937-1917; π.Χ. ,Ο ΙΑΚΩΒ ΣΤΗ ΧΑΡΡΑΝ ΣΤΟ ΛΑΒΑΝ - ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΤΗ ΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΡΑΧΗΛ (20 ΧΡΟΝΙΑ),ΓΕΝΕΣΙΣ 31,38
1916-1806 π.Χ. ,ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΩΣΗΦ (110 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 25,26
1916 π.Χ. ,Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ - ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΟΥΚΚΩΘ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΑΛΗΜ (ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΙΩΣΗΦ),ΓΕΝΕΣΙΣ 33,17-18
Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΣΤΗ ΒΑΙΘΗΛ - ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΡΑΧΗΛ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ,ΓΕΝΕΣΙΣ 35,1-21
Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΣΤΗ ΧΕΒΡΩΝ - ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ,ΓΕΝΕΣΙΣ 35,28. 49,31
1886 π.Χ. ,Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ (180 ΕΤΩΝ),ΓΕΝΕΣΙΣ 35,28
1899 π.Χ. , ΙΩΣΗΦ 17 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ,ΓΕΝΕΣΙΣ 37,2
1899 π.Χ. , Ο ΙΩΣΗΦ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΕ ΣΤΟΝ ΠΕΤΕΦΡΗ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΕΩΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ. ΣΥΝΟΛΙΚΑ Ο ΙΩΣΗΦ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ 90 ΧΡΟΝΙΑ.
1883-1876 π.Χ. , ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ - ΤΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΦΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
1876-1870 π.Χ. , ΤΑ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΞΗΡΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΧΩΡΕΣ (Ο ΙΩΣΗΦ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΗΚΕ ΜΕ Τ' ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΟΥ ΤΟ 2ο ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΞΗΡΑΣΙΑΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 45,11
1875 π.Χ. , Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ - ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ 430 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ (Ο ΙΑΚΩΒ 130 ΕΤΩΝ),ΕΞΟΔΟΣ 12,40-41
1859 π.Χ. , Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ (147 ΕΤΩΝ, 17 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ),ΓΕΝΕΣΙΣ 47,28
1806 π.Χ. , Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ (110 ΕΤΗ ΖΩΗΣ),ΓΕΝΕΣΙΣ 50,26
                                                           Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ
1526-1406 π.Χ. , ΜΩΥΣΗΣ (120 ΕΤΗ ΖΩΗΣ)
1526 π.Χ. , Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ
1486 π.Χ. , Ο ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΣΤΗ ΜΑΔΙΑΜ
1446 π.Χ. , Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ (480 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ,Ο ΜΩΥΣΗΣ ΗΤΑΝ 80 ΕΤΩΝ ΟΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΦΑΡΑΩ),ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 6,1,ΕΞΟΔΟΣ 7,7
1446 π.Χ. , ΟΙ 10 ΠΛΗΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
1446 π.Χ. , Ο ΜΩΥΣΗΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΙΣ 10 ΕΝΤΟΛΕΣ
1445 π.Χ. , ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΝΑΑΝ, ΟΙ 12 ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ, Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΕ
1407 π.Χ , Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΑΡΩΝ,ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ 20,22-29
1406 π.Χ. ,Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ (Ο ΜΩΥΣΗΣ ΠΕΘΑΝΕ 120 ΕΤΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ),ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟ 31,2. 34,7
1491-1381 π.Χ., Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ (110 ΕΤΗ ΖΩΗΣ)
1406 π.Χ. , Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΜΩΥΣΗ (85 ΕΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΦΛΑΒΙΟ ΙΩΣΗΠΟ)
1406-1400; π.Χ , Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΑΝ (5 ΕΤΗ;),ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ 14,7-10
1381 π.Χ. , Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ (110 ΕΤΗ ΖΩΗΣ), ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ 24,30 ΚΡΙΤΑΙ 2,8
                                                           Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΤΩΝ
1381-1043 π.Χ. , Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΤΩΝ
1381-1342 π.Χ. , ΓΟΘΟΝΙΗΛ (40 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 3,11
1342-1262 π.Χ. , ΑΩΔ (80 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 3,30
1262-1261 π.Χ. , ΣΑΜΕΓΑΡ (ΕΤΗ ;),ΚΡΙΤΑΙ 3,31
1261-1222 π.Χ. , ΔΕΒΩΡΡΑ ΚΑΙ ΒΑΡΑΚ (40 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 5,31
1222-1183 π.Χ. , ΓΕΔΕΩΝ (40 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 8,28
1183-1180 π.Χ. , ΑΒΙΜΕΛΕΧ (3 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 9,22
1180-1158 π.Χ. , ΘΩΛΑ (23 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 10,2
1158-1137 π.Χ. , ΙΑΪΡ (22 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 9,22. 10,2-3
1137-1132 π.Χ. , ΙΕΦΘΑΕ (6 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 12,7
1132-1126 π.Χ. , ΑΒΑΙΣΣΑΝ (7 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 12,9
1381-1043 π.Χ. , Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΤΩΝ
1126-1117 π.Χ. ,ΑΪΛΩΜ (10 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 12,11
1117-1110 π.Χ. , ΑΒΔΩΝ (8 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 12,14
1110-1090 π.Χ. , ΣΑΜΨΩΝ (20 ΕΤΗ),ΚΡΙΤΑΙ 16,31
1090-1070 π.Χ. , ΗΛΙ (20 ΕΤΗ),ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α' 4,18
1070 π.Χ. , Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ
1070-1043 π.Χ. , ΣΑΜΟΥΗΛ (37 ΕΤΗ),ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 2,11
                                                           ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ & ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
                                                           Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ
1043-1010 π.Χ. , 33 ΕΤΗ,ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΑΟΥΛ,ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α' ΚΕΦ.8-10
1024 π.Χ. , Ο ΔΑΒΙΔ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΓΟΛΙΑΘ
1010-970 π.Χ. , 40 ΕΤΗ,ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΔΑΒΙΔ,ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 2,11
1004 π.Χ. - Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ (1004 π.Χ., ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ),ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α' 5,1-12
976-972 π.Χ. - Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΕΣΣΑΛΩΜ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β' ΚΕΦ.13-19
972 π.Χ. - Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΕΕ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β' 20,1-13
971-931 π.Χ. 40 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 11,42
970 π.Χ. - Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 2,10-11
966 π.Χ. - Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ (4ο ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ ΚΑΙ 480 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 6,1
959 π.Χ. - Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ (ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 8,1
931 π.Χ. - Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 11,42-44
931 π.Χ. - Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 12,16-24
931-913 π.Χ. 17 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΡΟΒΟΑΜ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 14,21
913-911 π.Χ. 3 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΒΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 15,2
911-870 π.Χ. 41 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΣΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 15,10
870-845 π.Χ. 25 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΣΑΦΑΤ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ (ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ' 22,42
848-841 π.Χ. 8 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΡΑΜ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ (ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 8,17
841 π.Χ. 1 ΕΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΟΧΟΖΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 8,26
841-835 π.Χ. 6 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΓΟΘΟΛΙΑΣ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 11,4
835-796 π.Χ. 40 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΑΣ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 12,2
796-767 π.Χ. 29 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΜΕΣΣΙΑ (ΑΜΑΣΙΑ) ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 14,2
767-740 π.Χ. 52 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΖΑΡΙΑ (ΟΥΖΖΙΑ) ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ (ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 15,2
740-732 π.Χ. 16 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΑΘΑΜ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ (ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 15,33
732-715 π.Χ. 16 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΧΑΖ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 16,2
722 π.Χ. - Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΣΥΡΙΟΥΣ - 715-687 π.Χ.
29 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΕΖΕΚΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 18,2
687-642 π.Χ. 55 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΜΑΝΑΣΣΗ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ (ΣΥΜΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 22,1
642-640 π.Χ. 2 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΜΩΝ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 22,1
640-609 π.Χ. 31 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΣΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 22,1
609 π.Χ. 3 ΜΗΝ. ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΑΧΑΖ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 23,31
609-598 π.Χ. 11 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 23,36
598-597 π.Χ. 3 ΜΗΝ. ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΩΑΧΙΜ (ΙΩΑΧΙΝ) ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 24,8
597 π.Χ. - ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ - 1η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ -
597-586 π.Χ. 11 ΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΕΔΕΚΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ' 24,18
586 π.Χ. - ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ - ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ - 2η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ -
515 π.Χ. - ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ 2ου ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
1) Υπάρχουν δύο βασικά κείμενα της Γενέσεως, πάνω στα οποία έχουν στηριχθεί διάφοροι ερευνητές σχετικά με τη χρονολόγηση των γεγονότων της Παλαιάς Διαθήκης, η αρχαιότερη Ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄), και το (νεότερο) Εβραϊκό Μασοριτικό κείμενο. Αυτά όμως έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Πιο συγκεκριμένα, οι υπολογισμός των ετών, οδηγεί σε μια διαφορά 1.500 ετών! Κατά τους Ο' ο Αδάμ έζησε πριν από 7.500 χρόνια, ενώ κατά το Μασοριτικό, πριν από 6.000 χρόνια. Βεβαίως πρέπει να πούμε ότι σ' αυτό το θέμα, το κείμενο των Ο΄ είναι σωστότερο. Πριν από 6.000 χρόνια η Μεσοποταμία, στην οποία τοποθετούνταν η περιοχή τού Παραδείσου, ήδη κατοικούνταν από πλήθος λαών και πόλεων. Πριν από 7.500 χρόνια όμως, η περιοχή μόλις είχε αρχίσει να σχηματίζεται από τις προσχώσεις των τεσσάρων ποταμών της Εδέμ, και η πρώτη της πόλη (η Εριντού) κατοικήθηκε πριν από 7.400 χρόνια! Αυτό είναι απόλυτα σύμφωνο με την αφήγηση τής Γένεσης κατά τους Ο'.
2) Ο Μωυσής, όταν έγραψε τις γενεαλογίες των προπατόρων, δεν τις έγραψε από μνήμης, ούτε του τις αποκάλυψε ο Θεός όπως έκανε σε άλλα σημεία της Γένεσης. Οι γενεαλογίες αυτές, διαφυλάσσονταν σε γραπτά κείμενα, ως ιστορική κληρονομιά του Ισραήλ, από αρχαιότερες εποχές, από τότε που έγινε δυνατόν να γραφτούν για πρώτη φορά. Το ότι ο Μωυσής αυτά τα αντιγράφει, φαίνεται στη Γένεση 5,1: "Αύτη η βίβλος γενέσεως ανθρώπων..." Έτσι, "η βίβλος" αυτή, διατηρήθηκε ως τον καιρό του Μωυσή από την εποχή που λαός του Θεού ήταν οι απόγονοι του Αδάμ. Η πρόθεση του Θεού, καθώς ενέπνευσε το Μωυσή να καταγράψει αυτές τις γενεαλογίες, ήταν να διαφυλάξει τις πληροφορίες που περιείχαν τα βιβλία αυτά, από τις αρχαιότατες αυτές εποχές, και όχι να μας δώσει ένα αλάθητο χρονολόγιο της ηλικίας του κάθε προπάτορα και πατριάρχη ξεχωριστά. Μέσα στις γενεαλογίες αυτές, υπάρχουν πράγματα χρήσιμα, όχι μόνο για να μας δείξουν τη συνέχεια του σχεδίου του Θεού για την έλευση του Ιησού Χριστού, αλλά επίσης και την ιστορικότητα ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο σχέδιο του Θεού, όπως ο Αδάμ, ο Σηθ, ο Ενώχ, ο Νώε και άλλοι. Και αυτή η ιστορικότητα των βασικών προπατόρων της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, είναι κάτι που αποδεικνύεται αρχαιολογικά, και αυτό είναι για εμάς που έχει σημασία.
3) Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η πληροφορία του Αποστόλου Παύλου στην Προς Γαλάτας Επιστολή για 430 χρόνια από την διαθήκη του Αβραάμ με τον Θεό μέχρι την Έξοδο (Προς Γαλάτας 3,17), μιας και 430 χρόνια σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη (Έξοδος 12,40-41) έμειναν οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο και περίπου 300 χρόνια από την εποχή του Αβραάμ μέχρι τον Ιωσήφ.
4) Η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) κάνει λόγο για 440 χρόνια από την κατασκευή του Ναού των Ιεροσολύμων έως την Έξοδο, ενώ το Εβραϊκό Μασοριτικό κείμενο για 480 χρόνια. Εδώ θα πρέπει ίσως να δεχτούμε το Εβραϊκό κείμενο, διότι δεν βγαίνουν οι χρονολογίες των γεγονότων ανάμεσα στην κατασκευή του Ναού και στην Έξοδο. Υπάρχει μια απόκλιση περίπου 40 ετών με τη μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄), ενώ με το Εβραϊκό δεν υπάρχει καμία απόκλιση.
5) Υπάρχει ένα πρόβλημα με τη χρονολόγηση του Μαθουσάλα. Εάν ακολουθήσουμε ακριβώς τη μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) ο Μαθουσάλας φαίνεται να πεθαίνει μετά τον κατακλυσμό. Ο «Αλεξανδρινός Κώδικας» τοποθετεί την ηλικία του Μαθουσάλα στα 187 έτη όταν γέννησε τον Λάμεχ και ότι ο Μαθουσάλας πέθανε έξι χρόνια πριν τον Κατακλυσμό στην ηλικία των 969 ετών. Παρόμοια και το Μασοριτικό Εβραϊκό Κείμενο, το οποίο αναφέρει ότι ο Μαθουσάλας ήταν 187 ετών όταν γέννησε τον Λάμεχ και ότι πέθανε ακριβώς πριν τον Κατακλυσμό στην ηλικία των 969 ετών. Αυτό μάλλον είναι και το επικρατέστερο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:1)http://orthodoxoiorizontes.gr/
                          2)H ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ,ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ